Thijs (62) en Liliane (52) Spijker wonen in de vuurtoren van Marken. ‘Het is comfortabel, maar je moet er wel wat meer voor doen.’ Toch willen ze pas vertrekken als ze ‘tussen 6 plankjes worden weggedragen’.

Op zo’n twee kilometer van het dorp Marken staat aan het Markermeer een vuurtoren, vanwege zijn uitzonderlijke vorm ook wel het Paard van Marken genoemd. Tot acht jaar geleden werd de toren bewoond door een vuurtorenwachter met zijn gezin, maar sinds Rijkswaterstaat het lichtsysteem volledig heeft geautomatiseerd is de functie van vuurtorenwachter opgeheven. Thijs en Liliane Spijker zijn enkel nog bewoners.

Vuurtoren te huur
‘Zes jaar geleden zette Rijkswaterstaat de toren na een renovatie te huur. Per ongeluk ging dat bericht de hele wereld over. Persbureau Reuters pakte het ook op. Ik heb boven nog een artikel liggen van iemand uit Chili die hier wel wilde wonen. 360 mensen reageerden. Van hen wisten 350 duidelijk niet waaraan ze begonnen. Drie werden uitgekozen voor een gesprek, wij waren de derde. Om half twee waren wij aan de beurt. Die man van Rijkswaterstaat vroeg ons om het gesprek voort te zetten in een café, maar dat wilden wij niet. Marken is een dorp, dus daarover zou worden gepraat. We hebben ze meegenomen naar ons huis om te laten zien wie wij zijn. Na een week, toen we nog niks hadden gehoord, hebben we maar eens gebeld. Bleek dat ze nog voor ze de straat bij ons waren uitgereden, al hadden besloten dat wij het zouden worden.’

Klussen
‘Toen we hoorden dat we er mochten wonen, was er even paniek. De vuurtoren was uitgewoond. Van buiten was het opgeknapt, maar van binnen niet. We kregen veel hulp van vrienden. Ik werkte destijds bij de Autoriteit Financiële Markten en zelfs de directieleden kwamen klussen. Iedereen wilde wel helpen. Dat zal ook wel zijn geweest omdat het hier zo’n bijzondere plek is. Zo konden ze even komen kijken.’

Gas, stroom & water
‘Na zes weken trokken we erin en toen begon de ellende pas. Er was geen gas, geen water en geen stroom. Eerst bedacht ik om een waterput te slaan, maar dat bleek niet te kunnen. Toen wilde ik een watermaker die zeewater omzet in drinkwater, maar die was veel te duur. Uiteindelijk heb ik plastic tanks op een wagen gezet met een tractor ervoor. Zo ging ik bij een vriend uit het dorp water halen. Dat doen we nu nog steeds. Elke 3 tot 4 weken haal ik 3000 liter op en die breng ik hier tot aan het hek. Via een 150 meter lange slang gaat het naar de toren en daar pompt een motor het in de opslagtank onder de vuurtoren. We hadden in het begin ook veel problemen met de generator. Alle apparatuur staat op 50 Hertz. De generator die er stond, begreep dat niet waardoor alles kapot ging. De wasmachine ontplofte, net als de televisie en uiteindelijk ook mijn vrouw. Na een jaar kregen we een nieuwe generator, en sinds een jaar hebben we goeie accu’s, opladers  en omvormers. Gas komt uit flessen. We hebben een dieselkachel maar die is vrij kostbaar vanwege de dure diesel. De houtkachel is daarom de hoofdverwarming. Elke winter verstoken we zo’n 20 kuub hout. Maar dan is het ook warm hoor, dan zitten we met open ramen.’

Kosten
‘Het kost een fortuin om hier te wonen. De huur is € 420 per maand, maar daar komen nog alle extra kosten bij. Mensen denken dat we er geld op toe krijgen, maar dat is niet zo. We hebben veel geïnvesteerd, in een tractor, in tanks, in houtzagen. We geven hier wel eens rondleidingen of er worden tv opnames gemaakt. De opbrengst hiervan gaat naar Stichting Vaar Wens, een stichting die gratis dagtochten maakt met ernstig zieke mensen.’

Vuurtorenlicht
‘Rijkswaterstaat onderhoudt de vuurtoren, maar ik vervang wel eens een lamp hoor. Van zonsondergang tot zonsopgang gaan de lampen automatisch aan. Zes seconden aan, 2 seconden uit. Het was altijd 12 volt (50 Watt), maar sinds kort is het 24 volt (100 Watt) Dat geeft een veel helderder licht. Wij zien ’s avonds alleen een flauw schijnsel, maar hebben er geen last van.’

Eenzaam
‘Is het eenzaam hier? In een flat in de Bijlmermeer is het misschien eenzaam. Daar moet je ook nog 20 talen spreken om elkaar te begrijpen. Maar hier niet. Er lopen altijd mensen rond. Eng is het ook niet, maar ik ken ook geen gevaar. Er is hier wel genoeg gebeurd. Vorig jaar kerst is er bijvoorbeeld nog een boot voor de deur gezonken. Ook is er wel eens dronken jeugd die over de hekken wil klimmen.

Fikkie stoken
‘We hebben geen last van collectebussen, Sint-Maarten of buren die de hele dag psalmen draaien, zoals bij ons vorige huis. We kunnen hier doen en laten wat we willen. Als we willen ruziemaken of een fikkie stoken, doen we dat. Ik zeg altijd: ‘Het uitzicht verandert hier elke 10 minuten en als je dat ziet kan je hier wonen. Anders moet je het niet doen.’

Visite
‘We worden wel eens gek van de visite. Het is een mooie wandeling, van Marken naar de vuurtoren, dus dan willen ze hier graag een bakkie doen. Vroeger, in ons andere huis, hadden ook wel aanloop, maar nu doen we af en toe op zondag gewoon het hek op slot.’

Slecht weer
‘Met slecht weer of storm is het lastig om met je boodschappen over het dijkje te gaan. Maar we houden er rekening mee en trekken gewoon een regenbroek aan. Het is maar water. Kruiend ijs is een feest. Het is schitterend én angstaanjagend. Je loopt hier en ineens hoor je een hoop herrie, zoveel dat je elkaar niet meer kan verstaan, net alsof je in een glasfabriek staat. Voor je het weet, is het kruiend ijs ook weer verdwenen’

Toekomst
‘Zolang we gezond zijn, kunnen we hier wonen. Het grootste probleem is toch telkens weer dat water halen. In ons contract staat dat we tot aan onze dood mogen blijven. Het liefst wil ik ook dat ze me pas in mijn kist eruit tillen. Elke dag hier is een feest. We hebben zoveel geïnvesteerd. Als ik nu zou zegen dat we vertrekken, dan zijn het geen 360 maar 300.000 man die hier wel willen wonen.’

Bezoekers, als jullie de vuurtoren van Marken nog van vroeger kennen of vragen erover hebben, dan kunnen jullie reageren in het gastenboek op de website van Thijs Spijker.